مدل شناسایی بیومتریک World و تهدیدات آن برای خودمختاری

مقدمه

در دنیای فناوری امروز، مدل‌های شناسایی بیومتریک به عنوان ابزاری برای شناسایی و تأیید هویت افراد مطرح شده‌اند. یکی از پروژه‌های جنجالی در این زمینه، پروژه «جهان» به رهبری سم آلتمن است که با هدف ایجاد یک سیستم شناسایی بیومتریک جهانی معرفی شده است. این پروژه با دریافت 135 میلیون دلار سرمایه از شرکت‌های معروفی مانند آندریسن و بین، به دنبال گسترش شبکه خود است. با این حال، این مدل از شناسایی بیومتریک با انتقادات جدی مواجه شده است که خواستار بررسی عمیق‌تری در مورد اثرات آن بر حاکمیت فردی و حریم خصوصی هستند.

الگوی تجاوز فناوری؟

شاید بتوان گفت که پروژه «جهان» در تلاش است تا با استفاده از داده‌های بیومتریک، هویت افراد را تأیید کند. اما این رویکرد با انتقاداتی مواجه است که آن را به نوعی تجاوز به حریم خصوصی کاربران شبیه می‌دانند. ال داماتی، یکی از بنیان‌گذاران بنیاد هولونیم، به این نکته اشاره می‌کند که جمع‌آوری داده‌های بیومتریک بدون رضایت صریح کاربران، به نوعی مشابه رفتارهای OpenAI در جمع‌آوری داده‌های غیرمجاز است. این دو نمونه، نشان‌دهنده یک الگوی خطرناک در صنعت فناوری هستند که به بهانه نوآوری، حریم خصوصی و امنیت کاربران را به خطر می‌اندازند.

به گفته ال داماتی، استفاده از سخت‌افزار اختصاصی و روش‌های احراز هویت بسته، نه تنها به تمرکز قدرت منجر می‌شود، بلکه به اصل تمرکززدایی که این پروژه ادعای حمایت از آن را دارد، آسیب می‌زند. او همچنین تأکید می‌کند که تمرکز بر کنترل داده‌ها و استفاده از فناوری‌های خاص، می‌تواند به ایجاد یک نقطه شکست واحد منجر شود که خطرات زیادی را برای کاربران به همراه دارد.

خطر ان exclusion دیجیتال

با گسترش سیستم‌های بیومتریک مانند پروژه «جهان»، نگرانی‌هایی در مورد پیامدهای بلندمدت این مدل‌ها بر جامعه به وجود آمده است. به رغم ادعای این پروژه مبنی بر اینکه مدل آن شامل دسترسی فراگیر به خدمات است، منتقدان بر این باورند که استفاده از اسکن‌های عنبیه به عنوان پیش‌نیاز برای دسترسی به خدمات، می‌تواند به ایجاد یک جامعه دو tier منجر شود. در اینجا، کسانی که حاضر به ارائه اطلاعات حساس خود هستند، به خدمات دسترسی پیدا می‌کنند و در مقابل، افرادی که از این کار خودداری می‌کنند، از دسترسی به خدمات اساسی محروم می‌گردند.

در همین راستا، نگرانی‌هایی وجود دارد که این سیستم‌ها به ابزاری برای نظارت در رژیم‌های استبدادی تبدیل شوند. تمرکز داده‌های بیومتریک در دست یک نهاد خاص می‌تواند به سوءاستفاده‌های احتمالی منجر شود. با این حال، پروژه «جهان» این ادعاها را رد کرده و تأکید می‌کند که پروتکل شناسایی آن به گونه‌ای طراحی شده که حتی نهادهای دولتی نمی‌توانند فعالیت‌های کاربران را به داده‌های بیومتریک آن‌ها مرتبط کنند.

علاوه بر این، بسیاری از کارشناسان بر این باورند که عدم شفافیت در روندهای حاکمیتی و تصمیم‌گیری در این پروژه، می‌تواند به کاهش اعتماد عمومی منجر شود. در حالی که پروژه «جهان» اعلام کرده است که به سمت تمرکززدایی بیشتر پیش می‌رود، منتقدان به این نکته اشاره می‌کنند که مالکیت واقعی کاربران بر فرآیندها و داده‌ها هنوز به طور کامل تحقق نیافته است.

ضرورت سیستم‌های هویتی امن

با پیشرفت تکنولوژی و افزایش پیچیدگی‌های هوش مصنوعی، نیاز به سیستم‌های هویتی امن و قابل اعتماد بیش از پیش احساس می‌شود. در دنیای امروز، مرز بین انسان و غیرانسان به طور فزاینده‌ای مبهم شده است و این موضوع می‌تواند عواقب جدی برای امنیت دیجیتال و حریم خصوصی افراد داشته باشد.

چالش‌های هویتی در عصر دیجیتال

در حال حاضر، سیستم‌های هویتی سنتی قادر به پاسخگویی به نیازهای روزافزون امنیتی و هویتی نیستند. از آنجا که بسیاری از فعالیت‌های آنلاین به شناسایی دقیق و معتبر نیاز دارند، فقدان یک سیستم هویتی قوی می‌تواند به بروز مشکلاتی نظیر کلاهبرداری، تقلب و تهدیدات امنیتی منجر شود. به همین دلیل، ایجاد راهکارهای نوین و امن برای شناسایی هویت انسان‌ها و حتی نهادهای غیرانسانی ضروری به نظر می‌رسد.

عوامل مؤثر در ایجاد سیستم‌های هویتی امن

• شفافیت در داده‌ها: یکی از پیش‌نیازهای اصلی برای ایجاد سیستم‌های هویتی امن، شفافیت در نحوه جمع‌آوری و استفاده از داده‌های هویتی است. کاربران باید از چگونگی مدیریت اطلاعات شخصی خود آگاه باشند.
• استفاده از فناوری‌های نوین: فناوری‌های مانند اثبات‌های صفر دانش و محاسبات چندطرفه می‌توانند به کاهش خطرات مرتبط با ذخیره و پردازش داده‌های هویتی کمک کنند.
• حفظ حریم خصوصی: در طراحی سیستم‌های هویتی جدید، باید به حفظ حریم خصوصی کاربران توجه ویژه‌ای شود. این به معنای جلوگیری از جمع‌آوری غیرضروری داده‌ها و تضمین کنترل کاربران بر اطلاعات شخصی‌شان است.
• مشارکت جامعه: برای ایجاد اعتماد به سیستم‌های هویتی، مشارکت و آگاهی جامعه در فرآیند طراحی و پیاده‌سازی این سیستم‌ها بسیار مهم است.

نتیجه‌گیری

در نهایت، با توجه به رشد روزافزون تهدیدات دیجیتال، نیاز به سیستم‌های هویتی امن و قابل اعتماد به یک اولویت تبدیل شده است. این سیستم‌ها نه تنها باید به شناسایی دقیق افراد کمک کنند، بلکه باید به حفظ حریم خصوصی و امنیت داده‌ها نیز توجه کنند. بدون شک، این چالش‌ها نیازمند همکاری بین نهادهای خصوصی و دولتی و همچنین آگاهی عمومی از خطرات و مزایای این سیستم‌ها خواهد بود.